Verblijf op Aarde

De mens heeft een eindig bestaan dat door de dood gevolgd wordt. Hart en hersenen zijn het eerst die de dood inzetten als zij ophouden te functioneren. Van nature wil de mens blijven. Doodgaan, het lichaam wordt eerst volstrekt stijf door het einde van de bloedcirculatie, waarmee het afstervingsproces van weefsel en cellen in versterkte mate is ingetreden, wordt als onnatuurlijk beschouwt terwijl alle voorgaande mensgeneraties de pijp zijn uitgegaan. Het niet meer zijn maakt bij de dichtstbijzijnden hevige emoties los. Afhankelijk van de leeftijd en verdiensten van zo'n dode mens zijn de afscheidsrituelen minder of meer bombastisch. Bij mensen met een publieke functie kunnen die rituelen zelfs een nationalistisch karakter krijgen en hangt een hele mensengemeenschap de vlag halfstok daarmee het collectieve verdriet tot uitdrukking brengend. Veelal is dat geen echt verdriet, maar is het teleurstelling en onvervulde hoop inzake niet uitgekomen verwachtingen over hoe de gemeenschap zijn ordening heeft ingevuld. Daarin had men de dode mens een functie toebedeeld.

Werken of leven
Het evolutionaire wordingsproces van de mens heeft twee mensensoorten doen ontstaan:
-  één, die beschouwd zijn verblijf hier op aarde om te werken en
-  de andere mensensoort werkt hier om er te verblijven.
De eerste soort is zwaar getraumatiseerd. Het kenmerk daarvan is dat die mens geen bewustwordingsproces gekend heeft en dat zijn hersenen een aantal delen niet of onvoldoende activeert om spirituele en creatieve activiteiten te ontwikkelen.
De tweede mensensoort, die er ook niet al te best aan toe is, moet arbeid verrichten om in leven te blijven. Aanvankelijk bestond die arbeid er uit dat hij voedsel moest zoeken en bescherming moest bieden tegen weersinvloeden en andere mensen die hij tegen indringers en dieven beschermen. Naarmate er meer mensen kwamen die de Aarde bevolkten ontstonden er gemeenschappen van mensen die hun eigen leefregels creëerden. Buitenstaanders werden niet geduld. De ene gemeenschap beschikte over meer territorium en grote landbouwkundige gebieden dan de ander, zodat er bij de een een grotere vraag naar voedsel was dan bij de rijke gemeenschap. Er ontstond een ruilhandel tussen voedselrijke gemeenschappen en gemeenschappen die het bouwen van hutten en het bekleden van het lichaam sterk ontwikkeld hadden. Gemeenschappen met een numerieke meerderheid en een tekort aan bepaalde zaken drukte dat gewicht uit door kleinere gemeenschappen te overrompelen om zich de overvloedige producten eigen te maken.

Onderdrukking, slavernij en oorlog
Op den duur pikte die onderdrukte gemeenschap dat niet en ging zich tegen aanvallen van anderen verweren. Aanvankelijk werden er eenvoudige wapens ontwikkeld waarmee men de ander kon bestrijden. Men waande zich door de voorsprong op dit gebied zo superieur dat men de andere gemeenschap in een strijd op leven en dood tegemoet trad. Brood op de plank bleef door de tijden heen drijfveren om te overleven. Mensen verhuurden zich vrijwillig om in steeds massaler wordende productieprocessen hun lichaamskracht in dienst te stellen van een groeiende en variërende stroom van nutteloze producten. Op diverse delen van de Aarde, waar de ontwikkelingen achter lopen bij een volop in gang gekomen geïndustrialiseerde wereld, worden miljoenen mensen onvrijwillig weggehaald en verscheept naar gebieden waar zij als slaven in productieprocessen worden ingezet. Werkdagen van 12 uur en meer zijn geen uitzondering, evenals kinderarbeid. Uitputting en verminderde natuurlijke weerbaarheid zorgenden voor grote slachtingen door allerlei ziekten. Dit proces heeft eeuwenlang geduurd.

Totdat mensen er achter kwamen dat ze zich moesten organiseren om tegen de fabrikanten en kapitalisten een macht te vormen. Aan het einde van de negentiende eeuw ontstonden er in de geïndustrialiseerde gemeenschappen vakbonden om de belangen van de arbeidende mens te behartigen. Dat ging niet zonder slag of stoot. De straat werd het domein waarop de strijd voor werk en betere omstandigheden beslecht werd. In Nederland kwam er van regeringswege in 1920 zelfs een anti-revolutiewet  om de macht van de arbeidende klasse te breken. Ze bracht de SDAP en het NVV juist dichter bij elkaar. Het duurde tot de jaren zestig van de vorige eeuw eer er, met name in Nederland, bedrijfsbezettingen plaats vonden. Die moesten leiden tot meer zeggenschap in ondernemingen.

Tot op de dag van vandaag, waarbij mensen zich verhuren aan kapitalistische ondernemingen die effectieve productiewijze arbeidsprocessen in stand houden, voeren staatkundige mensengemeenschappen oorlogen om macht te verkrijgen over het rentmeesterschap van de Aarde. Uitbuiting van arbeid is bovengeschikt aan de inmiddels verschrompelde menselijke spiritualiteit en creativiteit.
(Naar boven)

Akkerbouw

Olieraffinaderij








 

Energiecentrale




 

Affiche Vakbond NVV voor betere werkomstandigheden

 

Affiche door Hahn jr.

© Copyright 2004 - 2009  |  J.M.J.F.Janssen - Hilversum